Okazuje się, że przeciętny Polak, na temat dziejów chrześcijaństwa, historii kościoła katolickiego, wie naprawdę niewiele. Trudno się temu dziwić, skoro program nauczania traktuje to zagadnienie bardzo marginalnie. Nasz kraj wydaje się być przy tym bardzo religijny, pozornie więc nie ma o czym mówić. Zawiązują się "komitety obrońców krzyża", a pod względem stawianych przy drogach figur, Polska wiedzie prym nie tylko w Europie ale i na świecie. Gdyby tylko było to miernikiem wiary... Wpisanych w naszą kulturę, wielowiekowych tradycji kościoła, wielu deklaruje się bronić, a niektórzy politycy polskiej prawicy, chcą to robić "do ostatniej kropli krwi". W patriotyzmie może i nie ma nic złego, byle nie sięgać od razu po broń, bo przypomina to czasy szlacheckiej Polski, "liberum veto" i wymachiwania szabelką. Poza tym, jak pokazuje historia, spraw polityki i Kościoła lepiej ze sobą nie łączyć. Dostrzegł to nawet Benedykt XVI, w swoim traktacie teologicznym "O Jezusie z Nazaretu". Pomijając nawet tę kwestię, statystyczny polski katolik, walcząc o "chrześcijańskie wartości", nie wie nawet tak naprawdę, o co dokładnie walczy.

Kiedy zadamy komuś pytanie z podstaw wiary i nieważne, czy będzie to profesor, czy pracownik fizyczny, wyjdzie najczęściej na jaw, że jego poznanie w tym zakresie bliskie jest zeru. Nie ma więc sensu dziwić się, że w kontekście historii kościoła, pewne zagdanienia były na przestrzeni dziejów bezmyślnie powtarzane. Stąd wziął się znany dziś w powszechnej opinii, zakłamany obraz dziejów chrześcijaństwa. Dziedziczymy go bez zadawania pytań z pokolenia na pokolenie. Powszechnie uważa się bowiem, że główny nurt Kościoła, od źródła po dzień dzisiejszy, stanowi katolicyzm. W nim można czuć się najpewniej, bo jest tym pierwszym i największym wyznaniem. Podług tej teorii, kolejni papieże przekazują sobie insygnia kościelnej władzy, począwszy od św. Piotra, przez Jana Pawła II, aż do papieża Franciszka. Z tego wynika też u ludzi przekonanie, że inni chrześcijanie to "odszczepieńcy", którym coś kiedyś nie odpowiadało i z tego powodu oddzielali się tworząc nowe nurty, kościoły. Obrazuje to wykres u góry. Ilustracji tej nie warto sobie absolutnie utrwalać. Faktyczne dzieje chrześcijaństwa przedstawia wykres poniżej.

Po pierwsze nie można twierdzić, że mamy do czynienia z fizyczną ciągłością Kościoła Katolickiego, począwszy od Apostoła Piotra do czasów współczesnych. Po drugie, przywództwo papieża w Kościele Katolickim, rozpoczął faktycznie dopiero pontyfikat Wiktora II w 1055 roku, po zakończeniu Schizmy Wschodniej i podzieleniu się świata chrześcijańskiego na wschodni oraz zachodni. Od czasu legalizacji chrześcijaństwa w Cesarstwie Rzymskim w 313 roku, do wspomnianego rozłamu, Kościołem rządziło równolegle 5 okręgów (patriarchatów), zwanych PENTARCHIĄ. Były to: Rzym, Konstantynopol, Aleksandria, Antiochia i Jerozolima. Ponieważ stolicą Cesarstwa jeszcze w IV wieku stał się Konstantynopol, biskupstwo tego okręgu stało się szybko niemniej autorytatywnym w stosunku do Rzymu. Przez kilkaset lat to cesarze zwoływali sobory, co nie pozostawało bez wpływu na ważne kościelne postanowienia oraz nominacje. Ostatecznie z winy Biskupa Rzymu, uzurpującego sobie funkcję jedynego zwierzchnika Kościoła, rozognił się konflikt ze Wschodem i doprowadziło to w 1054 roku do Schizmy. Teorie o nieprzerwanej tradycji papieskiej, sięgającej czasów św.Piotra,

pojawiły się dopiero po tym wydarzeniu. A ponieważ ciągle powtarzane kłamstwo, po jakimś czasie staje się prawdą, tzw. "sukcesja apostolska" traktowana jest dziś bardziej jak fakt, aniżeli element wiary i tradycji. Prawda natomiast, leży sobie spokojnie na kartach historii, tyle że mocno zakurzonych, ponieważ niewielu chce się w nią zagłębiać. Jak widać z wykresu poniżej, mówiącego tym razem o faktycznych dziejach chrześcijaństwa, podziały nie skończyły się niestety na Schiźmie Wschodniej, a przynajmniej w Kościele Katolickim. Prawosławie trwa bowiem od tamtej pory, nieprzerwanie do teraz. W 1378 roku doszło do kolejnej Schizmy - Papieskiej (zwanej też Zachodnią). Równoczesne rządy sprawowało wówczas 2, później 3 papieży. Konflikt trwał aż 39 lat! To kolejny postulat za tym, że nie można dopatrywać się fizycznej ciągłości "papiestwa". Leon X, sprawujący pontyfikat w latach 1513-1521, z powodu rozpusty i nieumiejętnych rządów, doprowadził Kościół do ruiny zarówno pod względem moralnym jak i finansowym. Desygnowany do akcji ratunkowej został wtedy Jan Tecel.

Działając z polecenia papieża organizował widowiska, podczas których sięgał do środków zastraszania i szantażu. Ludzie tłumnie zamieniali wszystkie swoje oszczędności na certyfikaty, mające rzekomo wykupić dusze cierpiące z czyśćca albo odkupić własne grzechy. W rzeczywistości pieniądze te, oprócz spłaty kościelnych długów, pokryć miały także budowę Bazyliki św. Piotra, czym papiestwo tłumaczyło "przed lustrem" nawet tak haniebne metody. Najwidoczniej duchowa ślepota, nie pozwalała im wtedy dostrzec potęgi nawarstwiających się od tysiąca lat problemów. Patrząc z perspektywy czasu nie ma się za to złudzeń, że dla Kościoła był to ostatni moment na rachunek sumienia oraz wprowadzenie rychłych i gruntownych reform. Stało się jednak inaczej. Przez realizację sztywno obranego przez papiestwo kursu, prowadzącego chrześcijaństwo delikatnie mówiąc, w niewłaściwą stronę, nieunikniona stała się Reformacja. 95 tez Marcina Lutra zapoczątkowało nie tyle rozłam, co spowodowało przełom, mający swe dobre konsekwencje aż do teraźniejszości. Bezpośrednio w wyniku Reformacji powstał Luteranizm, natomiast nieco później Kalwinizm. Obydwa te wyznania, różniły się wprawdzie nieco między sobą pod względem nauczania, ale w odniesieniu do teologii Kościoła Katolickiego, było im do siebie bardzo blisko. Przede wszystkim starano się przywrócić wartości obowiązujące w pierwotnym chrześcijaństwie. Z ważniejszych spraw, zniesiono hierarchię kościelną, zakony, celibat, jak również indywidualną spowiedź. Przywracając należną się cześć i uwielbienie tylko dla Boga, obalono kult świętych a przy okazji czczenie obrazów, figur i relikwii. Kolejnym, niezależnym od Kościoła Katolickiego nurtem, stał się Kościół Anglikański. Ten z kolei, odłączył się z trochę innych powodów. Chodziło o konflikt Henryka VIII z papieżem Klemensem VII, z powodu chęci dostosowania prawa kościelnego do własnych potrzeb. W 1534 roku nastąpiło formalne zerwanie stosunków Anglii z Rzymem. Sam Kościół pozostał jednak w niemalże niezmienionej formie i trwa tak aż do dnia dzisiejszego. Poza kilkoma szczegółami, jak np. dopuszczenie kapłaństwa kobiet, liturgia jest tam bardzo zbliżona do znanej nam z Kościoła Katolickiego. Odpowiedzią na przesiąknięty wpływem władzy świeckiej Kościół Anglikański

była tzw. "druga reformacja". Powstające w jej wyniku nurty, znacznie silniej jeszcze nawiązywały do pierwotnego chrześcijaństwa. Określa się je mianem RESTORACJONIZMU. Jednym z bardziej znanych wyznań, jakie wtedy powstały, jest Kościół Chrześcijan Baptystów, zapoczątkowany w 1611 roku przez Thomasa Helwysa. Od Anglikanizmu odłączyli się również Metodyści, czemu dał początek w 1784 roku John Wesley. Od tamtej pory miało miejsce w chrześcijaństwie jeszcze wiele przebudzeń. Na przełomie XIX i XX wieku, powstał bardzo dziś na świecie liczny, Kościół Zielonoświątkowy. Chrześcijaństwo ewangeliczne (protestanckie) liczy obecnie wg oficjalnych danych około 800 milionów wyznawców. W rzeczywistości jest ich wiele więcej, ponieważ powstaje mnóstwo kościołów niezależnych, których dane na temat liczebności, nie są brane pod uwagę. Szczególnie dużo takich chrześcijan jest w Chinach czy Indiach, lecz nie brakuje ich także w Polsce. Wielokrotnie można usłyszeć o takich kościołach jako o odłamach lub wręcz sektach. Najczęściej jest to opinia krzywdząca i nie mająca żadnych podstaw. Kościoły te, pomimo różnych nazw jakie noszą, posiadają jeden fundament i credo wyznawanej wiary. Podobne są zatem i przyrównać je można do katolickich parafii, mających różne budynki oraz będące pod różnym "wezwaniem", ale należące do tego samego nurtu.

Reasumując, nie można w przypadku żadnego wyznania chrześcijańskiego, mówić o jego fizycznej ciągłości od czasów apostolskich. Gdyby nawet głoszona przez Kościół Katolicki sukcesja apostolska miała poparcie w faktach, na wiele by się to nie zdało. Utrzymywanie całej serii dogmatów* sprawia, że jego nauczanie stanowi niejako nową religię, opartą co najwyżej na motywach Nowego Testamentu. Wyraźnie ważniejszą od ciągłości fizycznej jest zatem ciągłość nauczania. To jego trzeba się kurczowo trzymać, żeby nie zboczyć z kursu, jaki wytyczył Jezus. Gwarancją wypełniania chrześcijańskiego powołania, jest czerpanie wzorców z życia pierwszych Apostołów, a w życiu społeczności, naśladowanie funkcjonowania Pierwotnego Kościoła. Potwierdzają to w Piśmie Świętym liczne wersety, a niektóre z nich przeczytasz w zakładce na głównej stronie.